Artur Urbanowicz "Gałęziste"

Witajcie! Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją thrillera - gatunku po, który sięgam niezmiernie rzadko. Niedawno uznałam jednak, że nie samą fantastyką żyje człowiek - czas się przełamać i spróbować czegoś nowego. Czy powieść pod tytułem "Gałęziste" wywarła na mnie piorunujące wrażenie? Zapraszam do lektury.



Opis fabuły będzie dość krótki - w tego typu powieściach każde nieodpowiednio dobrane zdanie może być spoilerem. Tomek i Karolina spędzają Wielkanoc na Suwalszczyźnie. Poniewczasie okazuje się jednak, że właściciele niespodziewanie opuścili zarezerwowaną przez młodą parę posiadłość.  Ostatecznie Tomek i Karolina zgadzają się zamieszkać w domu, który znajduje się tuż przy cmentarzu. Jakby tego było mało, dowiadują się, że  spędzą noc pod jednym dachem z trupem, zmarłym właścicielem domu, którego rodzina nie zdążyła jeszcze pochować. Wnuczka nie wydaje się zmartwiona śmiercią własnego dziadka. Bohaterów dręczą złe sny, a pojawiające się w różnych miejscach wizje przerażających twarzy, nie dają im spokoju. Suwalszczyzna skrywa bowiem mroczną tajemnicę - to las, jeśli do niego wejdziesz, nie zdołasz już wyjść.

Za jedną rzecz muszę szczególnie pochwalić autora - nie poddał się bardzo wyraźnemu trendowi wśród polskich pisarzy. Ile to twórców w naszym kraju pisze książki, których akcja dzieje się w Ameryce, a bohaterowie noszą angielskie imiona. W "Gałęzistych" nic takiego nie ma miejsca, wręcz przeciwnie, poznajemy tu krajobrazy pięknej Suwalszczyzny. (Dla niezorientowanych: jeśli oglądacie prognozę pogody, to tam zawsze jest zimno i pada deszcz.)

Jeśli już jesteśmy przy autorze muszę wspomnieć, że ma on niezwykle lekki styl. Chociaż pisarz nie szczędzi nam szczegółowych opisów, to wraz z licznymi dialogami i prostym, potocznym językiem (czasami niestety nawet za prostym) sprawiają, że książkę czyta się bardzo szybko i płynnie. Innym pomysłowym zabiegiem są liczne dopiski w nawiasach, które dodają powieści nutkę humoru.

"Spoko. Wolę takie łażenie niż nudne zwiedzanie zabytków. Przecież wiesz, że mając do wyboru przykładowo zwiedzanie Rzymu albo wycieczkę w góry ("albo leżenie do góry wentylem bez wyraźnego celu") zawsze wybiorę góry ("leżenie do góry wentylem bez wyraźnego celu").

 Przejdźmy jednak do fabuły - jest to przecież powieść grozy. Według mnie, jeśli chodzi o budowanie napięcia i tworzenie  atmosfery strachu, lepiej wypadła pierwsza połowa "Gałęzistych". Tajemnicze, niejasne sygnały i mroczne wizje potrafią być bardziej przerażające niż bezpośrednia akcja. Podczas lektury nie drżałam może ze strachu, ale akcja trzymała mnie w takim napięciu, że kiedy usłyszałam dźwięk przychodzącego SMS-sa podskoczyłam w fotelu.
Doceniam oryginalne zakończenie powieści, jest nieprzewidywalne, zaskoczyło mnie, a nawet długo nie dawało o sobie zapomnieć...

Najważniejszą wadą "Gałęzistych" są występujące w powieści wulgaryzmy, które przeszkadzały mi w odbiorze i utrudniały czytanie. Użycie bardziej wyrafinowanego języka z pewnością wyszłoby tej książce na dobre. 

Na koniec ostrzegę Was - trzymajcie się z dala od lasów. Nigdy nie wiadomo, co się w nich kryje. 


Za książkę bardzo dziękuję autorowi. Pozdrawiam Klara.